w zeszły weekend odwiedziła nas cała rodzinka Dziurmanów
bardzo było przyjemnie, spacerowaliśmy, rozmawialiśmy - Ninka (niestety w bardzo różnych humorach) nie odstępowała na krok Krzysia, chciała siedzieć obok niego, chodzić z nim za rączkę, bawić się razem i robić wszystko to co on, więc idol jak malowanie :)
tu akurat jedna z niezbyt licznych chwil dobrego nastroju - brykanie z mamą jakoś lepiej nastawia do życia :)
Ninka więc bawiła się z Krzysiem, Jasiek też zwykle im towarzyszył - a z dorosłymi bawiła się Hanka, mimo przeziębienia uśmiechnięta i radosna - a poza tym wcale niespeszona nowym miejscem i prawie nieznanymi ludźmi wokół.
ja ostatnio wracam do domu kiedy jest jeszcze jasno, i szybko wychodzimy sobie z dzieciakami i Lul na spacer po polach
oglądamy zachwycające zachody słońca, wschody księżyca i figury chmur (niestety niespecjalnie dobrze widoczne na zdjęciach, a czasem naprawdę fantastyczne)
i chodzimy odqwiedzać konie oraz osła. staramy się przynosić im zawsze jakieś przysmaki, Ninka i Jasiek nauczyli sie już, jak dac koniowi jedzenie tak, żeby niechcący nie ugryzł
to Niny ulubiony:
dziś trochę niespodziewanie zostałam w domu, więc spacer w pięknym październikowym słońcu. trawy już trochę szarzeją, ale pola wciąż ładne, dużo przestrzeni, ciepły wiatr i ptaki w zaoranych bruzdach dziobią ostatnie ziarna... a dzieciaki dziobą różne znaleziska badylami ;)
nawet na polach reklamujemy przedszkole, które wspominamy bardzo dobrze:
z serii miny chłopaka i dziewczyny:
oo, potwory się obudziły i wychodzą z nory, więc koniec i bomba.
