wielkanoc

na po-Wielkanoc, zamiast kartek których w tym roku niestety nie zdążyliśmy napisać i wysłać - wiersz Gałczyńskiego:

Dzieci na Wielkanoc
Dzieci na Wielkanoc są inne niż zazwyczaj, 
w dzieciach na Wielkanoc jest moc tajemnicza, 
dzieci na Wielkanoc 
wstają bardzo rano 
i pytają: - Dlaczego dzwony tak głośno krzyczą? 

Dzieci na Wielkanoc mają czerwone usta, 
czerwonymi ustami plotą różne głupstwa: 
czy strażak śpi na wieży, 
czy słońce to jest księżyc 
i dlaczego hiacynty zaglądają w lustra. 

Ty dzieciom na Wielkanoc odpuść wszystkie winy: 
że rozlały atrament, że zbiły słoiki - 
gdy tak smacznie śpią nocą, 
nie dziw, że we dnie psocą, 
że wciąż w ruchu są, jak małe listeczki brzeziny. 

Ty także byłeś mały. To historia dawna, 
powiadasz. Ja rozumiem - dzisiaj nosisz krawat, 
parasol i notesik, 
ale gdyś jest wśród dzieci, 
czy nie jesteś znów dzieckiem, powiedz, czy nieprawda? 

Widzisz, ten świat jest wciąż niedoskonały: 
jednym ciągle zbyt groźny, innym wciąż zbyt mały - 
ale wiedz: ciemne drogi, 
troski, trudy i trwogi - 
że dzieci, zawsze dzieci w nim opromieniały. 

I jeszcze jedno cierpkie słówko jegomości 
podrzucę na odchodnym, z sympatii, z miłości: 
że gdy dzieciom, mój panie, 
zechcesz kropnąć kazanie, 
zaczynaj od kazania do własnych słabości. 

uściski świąteczne! 

konie i palmy

dziś szybka relacja z pięknego wiosennego weekendu, bo jak nie dziś, to nigdy, a było fajnie. Przemo w berlinie, więc spędziliśmy cały weekend we trójkę. zaczęliśmy od ogrodu, który po zimie bardzo potrzebował wsparcia pomocy i zadbania. sianie kwiatków, grabienie, sadzenie ziół itp. - wszystko było dobrze dopóki Nina z Jaśkiem nie dowiedzieli się, że nawóz który rozrzucamy składa się m. in. z łajna krowiego. ta szokująca informacja wygnała ich natychmiast jak najdalej od wstrętności - a tak się złożyło, że jak najdalej był akurat plac zabaw. a popołudniu odwiedzili nas Pola, Milena i Paweł, których zabraliśmy do Wilczeńca na konie. Nina wniebowzięta i zawzięta, musiała być pierwsza na siodle. ale zaczęliśmy od czyszczenia i oswajania zwierza, wszyscy razem oczywiście

a potem już było wskakiwanie na siodło. najpierw Nina, która tak długo naczekała się na jedną ze swoich ulubionych rozrywek, że za nic w świecie nie zgodziłaby się czekać jeszcze dłużej. dodatkowo, Nina była niezłym przykładem dla Poli i Jaśka, bo rzeczywiście ma chyba trochę talentu - a z pewnością odwagi: gimnastykuje się z zapałem, nawet trudne ćwiczenia nie sprawiają jej problemu, i mimo raczej leniwego tempa spaceru zupełnie nie jest znudzona siedzeniem na koniu.

 

 

  

potem na konia wskoczył Jasiek, ale on z kolei raczej nie będzie jeźdźcem - nudzi mu się po pięciu minutach i bardzo chętnie, bez awantur oddaje swoją kolejkę (i nie dopomina się o następną). ostatecznie jakoś to wytrzymuje, ale na krótko i woli jednak chodzić po ziemi. 

a potem na koniu wylądowała Polka, dla której była to jedna z pierwszych jazd w życiu, więc spore przeżycie - ale bardzo była dzielna i odważna, też się gimnastykowała i  też chciała jeszcze :)

w niedzielę za to, znowu trochę leniwie, ale wybraliśmy się w końcu na uroczystości palmowe do skansenu w Sierpcu. jazda przyjemna, a miejsce naprawdę świetne: położone w lesie i na łąkach, pięknie zachowane stare chaty, dużo przestrzeni, bardzo ładnie zagospodarowany teren. na dodatek, co raczej wyjątkowe, nie ma zakazów, nikt nie zabrania wchodzenia na trawę czy zaglądania we wszystkie kąty zagród i dotykania wystawionych sprzętów. panie z obsługi chętnie opowiadają o zwyczajach, pokazują jak się kiedyś przygotowywało święta. a wejście zdobi taka oto para:

szybko zaopatrzyliśmy się w palmy - Nina kolorową, kurpiowską, a Jasiek typową (podobno...) mazowiecką, z baziami, bukszpanem i kwiatkami z bibułki.

przejechaliśmy się też bryczką, dzięki czemu mogliśmy zobaczyć cały skansen, który jest spory i dzieciaki nie miałyby pewnie siły przejść całego w obie strony - a tak w jedną stronę pojechaliśmy, a z powrotem szliśmy, zaglądając do chat i na podwórka. gdzie mieszkało sporo zwierzaków, króliki, krowy - a na koniec odkryliśmy takiego pięknego indora, który dawał się podpuścić naszym gulgotaniem i straszył na całego, strosząc pióra i trzęsąc koralami.

jedyny zgrzyt w całej bardzo przyjemnej wycieczce to głód - niestety dwie karczmy w skansenie kompletnie nie były przygotowane na wizytę tylu gości, którzy po mszy chcieliby zjeść obiad. w jednej karczmie kolejka na dwie godziny, w drugiej - wstrzymane zamówienia, klęska urodzaju (klientów, bo nie obiadów...). więc wracając zatrzymaliśmy się na obiad w przydrożnym Malinowym Bzyku, który bardzo, ale to bardzo polecamy - z mnóstwa wiejsko-tradycyjnych przydrożnych barów, karczm i zajazdów ten wyróżnia się wyjątkowo pysznym jedzeniem. ale poza małym wygłodnieniem, wycieczka świetna, i chyba pojedziemy jeszcze raz na miodobranie na początku lipca (tym razem z dużym koszem piknikowym).

jak się robi schody, i palmy.

najpierw - zapowiadany film. pan Jaś przedstawia - jak się robi schody?

od niedzieli świętujemy moje urodziny, bardzo miło - goście, uściski, życzenia, ciepło. z takiej okazji można się nieco zmienić...

Nina i Jasiek, zasadniczo zdrowi, wrócili do przedszkola. dobrze im to zrobiło, mają znów dużo wrażeń i opowieści, co czasem widoczne było na przykład w kąpieli, kiedy siedzieli w wannie i stadko plastikowych delfinków zamieniali na scenki z przedszkola. Gucio przepychał się z Helenką, Staś ustawiał w parze z Sarą, można było podglądnąć, jak to w przedszkolu bywa. bardzo chętnie pochodzilibyśmy też na konie, spacery i rowery, ale co z tego, jak za oknem wicher, deszcz i +6 stopni. chwile bez deszczu wykorzystujemy jak się da:

ale nie są zbyt częste. może w niedzielę palmową zaświeci wreszcie jakieś konkretniejsze słońce. Inżynier wybiera się do berlina, a my zastanawiamy się nad jakąś wycieczką pod palmę...

chore, znowu!

ostatnie dwa tygodnie znowu z całkiem rozchorowanymi dzieciakami, tym razem na całego - zapalenie ucha, zapalenie oskrzeli, gorączki, antybiotyk, pełny zakres, dodatkowo Inżynier z operowaną stopą nie do końca był w stanie ogarnąć wszystko. ja na szczęście na parę dni wylogowałam się i udałam w delegację, więc dzieciaki i Przemo byli pod czułą opieką Babci Halinki

po powrocie - czas na prezenciki:

jeszcze przed wyjazdem u Niny, a po powrocie - u Jaśka, ćwiczenia z fryzjerstwa dzieci. Nina poddaje się bez krzyku i raczej spokojnie wszelkim zabiego, chociaż tym razem jest ekstremalnie niezadowolona z fryzury i strrasznie chce, żeby jej wreszcie odrosły długie włosy. Jasiek poddaje się w ostateczności (którą jest groźba pójścia do fryzjera), i wygląda to tak, że ryczy od początku zabiegu wniebogłosy, ale kiedy pytamy, czy nie chce jednak ściąć włosów u fryzjera albo nożyczkami, ryczy jeszcze głośniej, że Nieeeee, maaaszyynką, w doooomuuu, jaaa bęęędęę płaaakał, aaa ty ściiinaj! ale za to potem przyjmuje z zadowoleniem każdą fryzurę (która oznacza zakończenie tortury).

a dzisiaj, pierwszy raz w życiu, udał się nam sernik. i jeszcze były truskawki. i radość:

a jak się załaduje film, to pokażę Wam, jak pan Jaś daje nam wszystkim lekcje.