wrzesień. niedziela

dzisiaj będzie tylko o jednym dniu, ale za to fantastycznym. inżynier chwilowo wybył, a my z Ninka i Jaśkiem mieliśmy cały słoneczny, ciepły wrześniowy dzień. poranne uśmiechy i kitwaszenia

(mój, generalnie świetny, aparat telefoniczny tego dnia od czasu do czasu wzruszał się chyba i zachodził mgłą, to jeszcze się pokaże parę razy)
po śniadaniu, na rowerach (oni), na nogach (ja) ruszyliśmy na obchód z Lul. nie za szybko, bo leczyliśmy jeszcze chorobę pokleszczową, to niestety regularna coroczna dolegliwość. ale też objawy w miarę szybko ustępują, i chorobę widac tylko po tym, że Lulka się szybciej męczy. więc sporo przystanków, powoli. Nina świetnie opanowała już dwa koła, utrzymuje równowagę, sama rusza, skręca, hamuje. Przemo wprawdzie ciągle twierdzi, że rower za duży, ale jakoś nie widać :)

Jasiek musial nadążyć na mikrych czterech kółkach, których sie uparcie trzyma. odmawia współpracy, tylko mały rowerek z bocznymi kółkami się liczy. no i musi się nieźle namachać, żeby nadążyć za Niną, ale jakoś daje radę.

kółko na okolicznych dróżkach i wracamy, zostawiamy Lul na wylegiwanie się w słońcu, a my szur na nowe miasto, do pociech. ogród pociech w takie dni niezawodny, słońce sączące się między liśćmi, spadają kasztany. ciotki gadają, dzieciaki brykają. Ninka była kokonem

 i taaakie motyle można zobaczyć...

popołudniu przeskoczylismy rzekę i wylądowaliśmy na żeraniu - po paru zakrętach udało nam się dotrzeć na tor fso. zarośnięty trawą, kruszący się tu i ówdzie, zapuszczony i zardzewialy na budkach, ale wciąż stylowy w detalach, szczególnie z wrześniowymi kolorami w tle.

Jasiek ma kompletny fix na polonezy, ten tu to jego największy faworyt. kiedy wieczorem zasypiali, Jaś szepnął mi jeszcze mamusiu, myślę, że ten niebieski polonez prześcinął wszystkich i wygrał...

warszawa. aparat znów zasnuty, ale nie na tyle, żeby nie było widać błysku.

łada - niepozorna, ale podobno najszybsza ze wszystkich

a na koniec jeszcze obiad z Olą i kolegami w arsenale, słońce wpadające przez wielkie okna na drewniane stoły.
takie dni, kiedy same przyjemności, i to na dodatek niespieszne, dają dużo siły na listopadowe ciemności. ale i tak, pomiędzy bryknięciami, radosnymi podskokami i szaleństwami, chłody i szarugi już się czają. najokrutniejszy miesiąc to jednak wrzesień.
w taki dzień, kiedy cały czas jesteśmy razem, dużo się też przytulamy i tarmosimy. każde z dzieciaków ma swój, całkiem inny sposób przytulania - Nina przyciska się do nas z całej siły i natychmiast zasypuje gradem buziaków, Jasiek przytula się o wiele delikatniej, za to uwielbia poklepywać nas po policzkach. nawet kiedy w nocy idę z nim do łazienki, całkiem przez sen szuka mojego policzka, żeby pogładzić i klepnąć, kontrolnie :). każdy w swoją stronę...

autobus

 najpierw natura, potem kultura. takie żyją w łomiankach, siedzą sobie na drodze i zanadto się nie boją.

w weekend odebraliśmy Jaśka i Dziadka Czarka, którzy wrócili z wycieczki urodzinowej do fabryk samochodów - bmw i volkswagena. Jaś wyszedł do nas na lotnisku, przytulił się, po czym od razu zaczął się rozglądać za Niną (która czekala u Olki). fajnie było patrzeć, jak się witają, uściski, śmiechy i szlaleństwa. ale już popołudniu tłukli się jak zwykle, wszystko wróciło do normy ;)
w niedzielę, po obiadku z Olką i Dziadkiem

poszliśmy z dzieciakami do teatru wielkiego na Pinę. Ninka i Jaś trochę przeżywali, że budynek taki wielki i pięknie w środku, ale generalnie znaleźli się nieźle na premierze ;). Ninę film wciągnął bardzo, Jasiek mniej się zaangażował, ale obejrzelismy wszyscy. film polecałam już na FB, jest fantastyczny - teraz rozumiem, po co wymyślono 3d

Jasiek ma w tym roku bardzo rozciągnięte urodziny, i dostaje wiele prezentów - rozłożonych w czasie, co jest bardzo praktyczne, ułatwia mu cieszenie się każdym z osobna. wczoraj odebraliśmy z poczty paczkę od Moniki, Wojtka, Zuzki i Gutka - dziękujemy :)

a dzisiaj smarcik musial przejśc mały lifting u mechanika, więc wracaliśmy z przedszkola metrem i autobusem, co zawsze jest wielką atrakcją. dzieciaki fruną radośnie na przystanek, w podskokach wsiadają, emocjonują się całą jazdą. siedzieliśmy dzisiaj na samym końcu autobusu, Nina i Jasiek machali kierowcom, pojadali bułeczkę i rozśmieszali pół autobusu

i tak sobie wesoło jechaliśmy, nawet szybko ta podróż minęła... nie wiem, czy to jest kwestia radosnych dzieciaków, czy zbiegów okoliczności, ale za każdym razem kiedy podróżuję z nimi komunikacja publiczną, wszyscy są dla nas niesłychanie uprzejmi. to w sumie już nie takie małe dzieciaki, ale mimo wszystko wiele osób wstaje żeby ustąpić nam miejsca, usuwa się z drogi żeby łatwiej było wsiąść czy wysiąść, pomaga. bardzo to miłe :)
ps. a dla zainteresowanych kongresem - zapraszam tutaj, jest więcej zdjęć: https://picasaweb.google.com/111136042921820940324/Kongres

jesień wrzesień bo przeplata

znowu się nazbierało, trudno, znowu będzie długi post. coraz więcej zdjęć, na niekorzyść słów.
zaczyna się od poprzedniej pory roku, spaceru na koniec lata. park skaryszewski, kamionek, molo. ciepło, jeszcze dobra pora na lody i zimne napoje gazowane

a potem zrobiło się chłodniej, a ja wylogowałam się na moment z rodziny i pojechałam do wrocławia.

  potem rodzina dołączyła. sztuka brykanie i oglądanie

Jaś miał urodziny. czwarte. tort, babcia, praabcia, ciocia. uściski. Jasiek bardzo zadowolony że już ma prawdziwe 4 lata.

 wrocław, bardzo fajne miasto

po urodzinach Dziadek Czarek w ramach prezentu zabrał Jaśka na wycieczkę do fabryk samochodów w Monachium i Dreźnie. Jańcio troche przejęty, trochę onieśmielony, nie byl pewien, czy chce jechać, chociaż strasznie go te auta ciągnęły. pojechał, i podobało mu się, chociaż od czasu do czasu podobno tryskal fontanną łez tęsknoty. z drugiej strony, pierwszy raz był przez parę dni bez mamy, taty i Niny. z każdym z nas pewnie czułby się inaczej, ale z samym dziadkiem od czasu do czasu zderzał się z własnymi przyzwyczajeniami, tęsknotą, koniecznością wytłumaczenia czegoś komuś, kto nie jest tak przyzwyczajony do rozmowy z nim. mi się serce kroiło, ale tak naprawdę, powoli, postrzyżyny i chłopcy przechodzą pod opiekę mężczyzn. chociaż na razie Jasiek zapuszcza włosy...