radosne rodzeństwo

mimo obrzydłej pogody i szalejącej w naszym domu (choć, przyznać trzeba, coraz słabszej) zarazy dzieciaki wciąż pogodne i nie tracą animuszu. Jaś zaczął robić to, czym kiedyś zachwyciła nas Ninka - śmiać się "z rechotkiem" (tak na to mówił Przem :). rusza się przy tym bardzo intensywnie, więc trudno zrobić lepsze zdjęcie, ale uśmiech widać















oczywiście mnóstwo rzeczy go też zaskakuje, zdumiewa i czasem przestrasza



















bywa, ze przestrasza też siostra, chociaż najczęściej nieźle sie dogadują (a Nin zachęca Jaśka do wspólnych fotografii)















Nina, niezrażona powszechną paniką, energicznie domagała się dziś JAJA - za to mięso kurczaka wcześniej przyjmowała z obrzydzeniem, więc chyba czyta uważnie komunikaty sanepidu!

Jaś

dziś skończył 3 miesiące

choraki weekendowe

nasz weekend zaczął się już w czwartek wieczorem od wiadomości ekscytującej i radosnej - zwycięstwa inzyniera Kaczkowskiego i spółki w kolejnym konkursie. projekt zobaczyć można tu: http://picasaweb.google.com/stoprocent/Cracovia1Miejsce.
a ponieważ Nin miała infekcję, Jaś - gorączkę, a ja - bolące gardło, więc dla uczczenia i do pomocy Przem postanowił zostac z nami w piątek. niestety, pobyt w naszej izbie chorych przez 1 dzień skończył się dla niego nie najlepiej - Przem dołączył do choraków, rozbolały go plecy i gardło, dostał gorączki, i przegrał w Monopoly :). na szczęście moja choroba odeszła prędko, a Jaś miał chyba tylko jeden gorszy wieczór, i przez resztę weekendu Nin z Przemkiem kurowali się w domu, a my z Jaśkiem i Lulką na dworze cieszyliśmy się śliczną pogodą.
ale żadna choroba nie wypędziła z nas dobrego humoru, bo w końcu takie trzy dni z całą rodzinką nie zdarzają się często. większość czasu spędzaliśmy wszyscy razem w naszym wielkim łóżku, kitwasząc się na całego.
Nina psociła (proszę nie regulować odbiorników, dziś wszystkie zdjęcia w stylu Nan Goldin - jeśli mogę się porównać do wielkich pierwowzorów - lekko drżącą ręką w grudniowych cieniach i żółtych lampach)




















Przem rozśmieszał Jaśka
















robiliśmy piramidy z ludzi





















i tylko wieczorem Nin przypominała sobie, że jest chora i powinna czuć się źle :)
















poza tymi rzadkimi chwilami jest caly czas pogodna i radosna, śpiewa sobie i pogaduje, niektóre słowa pięknie i wyraźnie - wzrusza mnie podśpiewując "mamusiu, mamusiejku" i "Jasiejku" i biega za Przemkiem wykrzykując "tatuś, tatusia". Jaś postanowił nie być gorszym, rozgadał się na całego, potrafi wygłaszać kilkuminutowe monologi z szerokim usmiechem na pyszczku. no i uwielbia, kiedy ktoś z nim rozmawia, patrzy na niego, kiedy ktoś zwraca na niego uwagę - słucha wtedy uważnie i w skupieniu.

raport

wczoraj już umknęło, a przecież trzeba ogłosić komunikat z pomiarów dzieciowych, wykonywanych każdorazowo przy okazji szczepień. Jaś dał się zaszczepić, ale za to jeszcze nie kwalifikował się do zmierzenia wzdłuż (druga kontrola ortopedyczna dopiero w przyszłym tygodniu i wtedy będzie wiadomo, czy można mu bezpiecznie wyprostować nóżkę) - a waży 6590g, czyli 50 centyl (statystycznie 50% chłopców waży więcej i 50% waży mniej niż on, więc jest złotym środkiem :). a Nina nie dała się zaszczepić (bo kaszle), za to zmierzyć i zważyć - i owszem, ucząc się przy tym słowa waga :) - waży już 11,7kg, a mierzy 84,5cm (czyli wzrost wciąż wyprzedza wagę - wzrostem jest na 75 ceentylu, a wagą tylko na 50). więc spory brzuszek to tylko iluzja, wbrew obawom tatusia!
a poniżej - prezentacji ciąg dalszy, Nin w zachwycie stuka w klawisze książeczki-pianinka - od Mikołaja, rzecz jasna!

prezenty cz.1

grudzień dopiero się zaczął, a tu już dzieciaki obdarowane całą furą prezentów! na szczęście Ninie udało się opanować słowo dziekuję (a konkretnie dzięki) w samą porę, bo ma za co dziękować. najpierw w pierwszy grudniowy weekend pojawili się Babcia i Dziadek (Nin ma coraz więcej swoich słówek, dużo wyrazów mówi zrozumiale, ale jeśli nie potrafi albo nie ma ochoty się przyłożyć, wymyśla własny wariant - i tak Babcia to oczywiście baba, a Dziadek został dakisiem :), i od samego rana zaczęli rozpieszczać (chociaż mobilizowali też, jak najbardziej - Nin swoją własnie otrzymaną książeczkę czyta... na nocniku :)














Nin z książką się nie rozstawała, nawet w restauracji nie traciła czasu - oczekiwanie spędzała na lekturze. jak widać na drugim planie, Jaś nasz obiadek spędził śpiąc - a że jedzonko i zapachy dobre, więc spał smacznie.


















więcej - ślicznych! - zdjęć z weekendu made by Babcia tutaj: http://picasaweb.google.pl/etargonska/UKaczatZimowPor?authkey=SyBy3nU0ogc

w poniedziałek, z wielką ekscytacją, odebralismy z poczty PAKĘ. paka okazała się być fantastycznym podarkiem od wuja Jacka, zapakowanym w sto bardzo interesujących warstw, które Nin metodycznie pokonywała




















żeby w chwilę potem wykorzystac fajowy prezent w kąpieli






























Jaś jeszcze nie ekscytuje się tak prezentami, ale kapielą w wykonaniu taty - i owszem (zresztą, tata też to lubi!)




















a na koniec - rodzeństwo w pełnej okazałości, po szaleństwach na naszym łóżku (dla zabaw, wariowania i kitwaszenia łóżko w postaci materaca na ziemi jest podłożem idealnym!)

zimazimazima

zima się zaczyna na poważnie, popadało już nawet trochę śniegu, ale maluchy i tak dzielnie spacerują, chociaż wyjście z ubraniem nas trojga trwa wieki. Nin rzadko korzysta z wózka, co Jaś zresztą bardzo ceni, bo kiedy Nin wsiada, teraz ubrana w grubą kurtkę, to na jego nóżki nie ma zbyt wiele miejsca. więc Nuszka spaceruje na nóżkach...




















a Jaś w wózku, albo ewentualnie noszony w chuście (to głównie u taty).




















ale i tak zdarzyło się ostatnio parę dni na tyle ciepłych albo przynajmniej slonecznych, że dało się skorzystać odrobinę z placów zabaw.







































Jasiek ćwiczy też coraz więcej leżenie na brzuszku, chociaż wciąż są to ćwiczenia ciężkie i męczące, co widać i słychać, Jaś ma bardzo skupiony wyraz twarzy, marszczy się, postękuje, czasem nawet lekko zezuje z wysiłku. trzymamy za niego kciuki i kibicujemy w próbach, w końcu to najlepsza droga do ruszenia się z miejsca!















Lulka przygląda się pobłażliwie (akurat ona chyba specjalnie nie czeka na to, żeby kolejny malec ruszył z miejsca i mógł ją gonić po mieszkaniu :)















(głowa podnosi się już znacznie wyżej, ale jest wtedy w nadzwyczaj chwiejnej równowadze i trudno zrobić porządne zdjęcie bez błyskania lampą prosto w oczy)
poza podnoszeniem ciężkiej głowy Jaś uprawia też inne sporty, dziś były to zdecydowanie sporty walki

















wymachiwał piąstkami z całych sił!














Nin jest coraz większą gadułką, łapie słowa i większość wymawia bardzo wyraźnie, no i coraz odważniej też porozumiewa się z nieznajomymi, szczególnie paniami ("pani" to zresztą jedno z jej ulubionych słówek). myślę, że spore znaczenie ma tu spotykanie się z dziećmi i mamami na kolejnych zajęciach - parę razy w mufce, a teraz w Stupociechach (www.stopociech.dominikanie.pl), gdzie można sobie brykać na specjalnych zabawkach, grać na instrumentach, śpiewać, ganiać, a nawet coś podjeść. mamy w tym czasie mogą słuchać wykładu, popatrując na bawiące się dzieciaki, albo razem z nimi gimnastykować się, wyklejać, malować, grać. miejsce jest wyjątkowo przyjazne i zajęcia ciekawe, więc to świetna alternatywa dla spaceru w listopadowej plusze - szkoda, że czynne tylko dwa razy w tygodniu, ale przynajmniej szybko się nie znudzi. Nina kiedy słyszy, że jedziemy do dzieci, ekscytuje się ogromnie, podśpiewuje, wykrzykuje "dzieci! dzieci!" i widać, że te spotkania sprawiają jej wielką przyjemność. a Jaś, przećwiczony przez siostrę, spokojnie ogląda sobie szaleństwa starszaków - albo po prostu zasypia. zdjęć nie mamy, bo zwykle zajęć jest za dużo, żeby jeszcze zdążyć z fotografowaniem, ale postaramy się przy najbliższej okazji. a wszystkim warszawskim mamom polecamy bardzo!

spotkania popołudniowe

dziś mamy miejsce przede wszystkim dla Jaśka. jest cichutki, nawet kiedy płacze Nin potrafi go zakrzyczeć bez kłopotu, nie może też przyjść do mnie i pociągnąć za nogawkę ani bębnić w drzwi, ani powyrzucać wszystkiego z szuflad... nie może nawet przewrócić się z boku na bok! więc żeby go przypadkiem nie zaniedbać, żeby miał poczucie, że mama jest też jego, postanowiliśmy robić sobie kiedy Nin śpi popołudniowy seans pogaduszkowo-gimnastyczny. Jaś chyba jest zadowolony...



















popołudniowy czas dla Jasia wygląda tak, że Jachulek leży na moich kolanach, gada do mnie a ja do niego, śpiewam mu, oglądamy sobie razem jego rączki, nóżki, bawimy się w akuku. bardzo to przyjemne!















a najpierw oczywiście dostaje jeść, a ostatnio jest to element dnia zajmujący nam coraz więcej czasu - Jachulek je nieco rzadziej, ale za to konkretnie, i nie cierpi poganiania albo przerywania w trakcie. wieczorne jedzenie po kąpieli potrafi trwać godzinę, ale za wytrwałość jest bonus - Jaś budzi się nocą zwykle tylko raz, a często ten pierwszy raz jest na przykład o siódmej rano, więc noc spokojna. to pewnie miedzy innymi dzięki temu, że śpi na brzuszku - na plecach bardzo rzadko, bo miał tak silny odruch moro, że budził się przy najmniejszym hałasie, bardzo nieszczęśliwy.

nasz synek jest bardzo towarzyski - złości się, kiedy zostawiamy go samego w pokoju, a kiedy ktoś jest w okolicy, Jaś śledzi go wzrokiem, obraca się za głosem. słucha uważnie kiedy do niego mówimy...















a kiedy pochylam się nad nim, śmieje się przepięknie















zaczyna też śmiesznie gruchać, robi taki mały dziobek z buzi i chropowatym głosikiem mówi guhu, albo jakoś podobnie :).




















Jaś jest delikatny, głośne hałasy, stukoty, wrzaśnięcia Nin sprawiają że otwiera oczy szeroko szeroko, a czasem zaczyna popłakiwać. nie lubi kiedy jest za gorąco, więc wyjście na spacer też zwykle zaczynamy od pokwękiwania, bo jako ten, który rusza się najmniej (=najwolniej się przegrzewa) i ubiera się najdalej od drzwi (w sypialni), ubierany jest jako pierwszy. leży w nosidle i denerwuje się, że jeszcze nie wychodzimy. za to powrocie wykazuje się sporą cierpliwością, zwykle zdążam rozebrać Ninę, umyć jej rączki, czasem nawet nakarmić, a Jasiek leży sobie i posypia spokojnie - czasem w towarzystwie Lul, która nieśmiało do niego zagląda















ale oczywiście, mimo dnia Jasia, nie obejdzie się zupełnie bez Nin - oto mała dokumentacja z warsztatów wychowawczych w mufce, na których byliśmy w tym i w zeszłym tygodniu. nauczyć się można troszkę, pogadać z mamami (tatami też!), ale przede wszystkim Nin może spotkać się z innymi dzieciakami i pobawić się razem (mufka to miejsce wyjątkowo dla dzieci przyjazne). wprawdzie Nucha ma jeszcze sporo do nauczenia w dziedzinie socjalizacji (niezbyt jest skłonna dzielić się zabawkami, zaczyna też zabierać je innym; bawienie się razem w sensie, w jakim rozumieją to dorośli, też jeszcze nie do końca jej wychodzi), ale ćwiczenie czyni mistrza - miejmy nadzieję, że posiadanie brata też szybko ją do tego przyzwyczai. a zajęcia w mufce, dla mamy czasem zabawne, dla Nin są poważnym zajęciem!

czego się można nauczyć w listopadzie

listopad rozpoczęliśmy, jak pewnie wszyscy, od spaceru po cmentarzu - znów Starych Powązkach, co oznacza charakterystyczny stukot puszek kwestujących aktorów i innych znanych postaci, piękne stare groby i mnóstwo, mnóstwo ludzi. no i nieodmiennie zadziwienie warszawskim zwyczajem kupowania na Wszystkich Świętych nie tylko zniczy i kwiatów, ale i pańskiej skórki, a w tym roku dodatkowo też krówek i haribo. jest to jakieś tajemnicze kulturowe powiązanie warszawy z meksykiem, chociaż tutaj nie zauważyliśmy, żeby ktokolwiek skórką częstował zmarłych.
a potem zaczęło się świętowanie bardzo rodzinne, bo w weekend odwiedzili nas rodzice Przemka, a w zaduszki też Agnieszka, Jarek i Krzyś - więc wielkie śniadanie całą rodzinką















potem bieganie po placu zabaw - Nin pod czujnym okiem Babci i Dziadka















i jeszcze obiad w zaułku, który o dziwo udało się zjeść w spokoju, bez płaczów i obrzucenia okolicznych stolików własnym posiłkiem. może dlatego, że Babcia zapewniała moc rozrywek :)




















a razem z Babcią i Dziadkiem pojawiła się, bardzo wytęskniona, Lulka! wróciła z wakacji w świetnej formie i radosna - aż Nin, która czekała bardzo przejęta i podekscytowana, lekko się przestraszyła i na wszelki wypadek wrzasnęła na całego. ale ten stan trwożnego dystansu nie trwał długo, Nitka szybko wyczuła w Lulce duszę przyjazną i pokorną, i teraz niestety zdarza jej się to nastawienie Luli wykorzystywać - a to lekko trąci ją drzwiami, a to pacnie w nos, a to znów potarga sierść... psisko na razie usuwa się z drogi i tylko patrzy lekko spłoszone na mnie, co mam robić ratuj, zobaczymy, jak długo to potrwa. Jaś za to obserwuje Lulkę z zainteresowaniem przemieszanym z niepokojem, chyba jeszcze nie do końca rozpoznał, czy to wróg czy przyjaciel.











na koniec weekendu odwiedzili nas jeszcze Magda i Adam - Magda natychmiast przejęła rolę ukochanej cioci, przyniosła prezenty, pozwoliła zjeść swoje ciasto i wypić swoją herbatę, została zaproszona do pokoju Nin, razem podziwiały i przymierzały nepalskie podarki od Babci - i w ogóle ciocia zdobyła serce Nutki. cóż z tego, kiedy następnego dnia Nina na pytanie od kogo ma balonik zdecydowanie wykrzyknęła: ADAM! niestety, nasze dziecko chyba nie umie jeszcze podtrzymywać przyjaźni...



































listopad postanowiliśmy zacząć od nowej sprawności - korzystania z nocnika. wykonaliśmy kilka prób - częste sadzanie na nocniku (nazywane często, nie wiadomo dlaczego, wysadzaniem - w ogóle zjawisko wysadzania dzieci jest nader interesujące, wysadza się dziecko z wózka, wysadza na nocnik, wysadza z fotelika... niełatwo jest przetrwać dzieciństwo ;), bieganie po domu bez pieluchy, zniechęcanie do pieluchy przez rzadkie przewijanie. niestety, mamy najwyraźniej do czynienia z przypadkiem wyjątkowo opornym: Nina wprawdzie bardzo chętnie siedzi na nocniku (i traktuje to jako czynność niepozbawioną walorów intelektualnych),

















bardzo jej się spodobały majtki - ale ni w ząb nie może pojąć, jakie jest sedno tych wszystkich zabiegów. nie może czy nie chce, grunt, że efekt zerowy i czas chyba niestety zagłębić się w literaturę fachową, co mnie nieodmiennie wpędza w panikę i przygnębienie, instrukcje obsługi dzieci wskazują bezlitośnie, że nasze niedouczone, niewychowane pociechy/maleństwa/bobaski/chodziaczki i inne dziubdziusie skończą w ciężkim więzieniu z życiem zmarnowanym przez beznadziejnych rodziców ;). nic to, na razie potrzebny nam tylko odpowiedni moment i zmyślny podstęp, żeby zagonić Ninę na nocnik!

a tymczasem Jaś z coraz większym zaangażowaniem uczy się dźwigać główkę, i w ogóle panować nad swoim ciałkiem. wysiłki związane są ze stękaniem, popiskiwaniem i innymi odgłosami niepozostawiającymi wątpliwości, że to naprawdę ciężka praca. ale się opłaca, głowa wędruje powoli coraz wyżej, i coraz dłużej tam pozostaje!















i jeszcze jeden obrazek ze spacerów w parku - kiedy jeszcze było trochę liści na drzewach i mróz nie ściskał, nawet kaczka odważała się wyskoczyć spod wózka.

siostra i brat

dzisiaj szybko, bo pora późna, a Jaś zaraz się obudzi i będzie domagał towarzystwa. najpierw, jak sie rozwijają stosunki siostra-brat: generalnie coraz lepiej, Nin pociesza Jaśka kiedy płacze a ja nie mogę przyjść od razu (a przynajmniej informuje mnie że Jaś, Jaś, Jaś!!!), łapie go za rączkę i wykrzykuje "cześć!", głaszcze go po brzuszku i w ogóle jest bardzo kochaną siostrzyczką.




















a zapytana gdzie Jaś bez pudła pokazuje - tu!




















w czasie karmienia zwykle bawi się w okolicy, częstokroć bałaganiąc bezlitośnie. dziś natomiast postanowiła wykorzystac swój wózek dla lalek w sposób nieco niekonwencjonalny. najpierw siedziała w nim bardzo zrelaksowana...


















ale kiedy poczuła potrzebę uwolnienia się...




















sytuacja nieco się skomplikowała :)
















a tu jeszcze Jaś, który wprawdzie nie je bardzo dużo, ale zdaje się fantastycznie wykorzystywać zasoby, bo od wyjścia ze szpitala przybrał już 2kg i w środę ważył 5680g, czyli rośnie zdrowo!